Kat in de zak of kat in het bakkie?

De transitie van de Jeugdzorg: hoe moeten we die zien? Is het puur een verkapte bezuiniging of een welkome, verfrissende overgang naar een nieuwe werkwijze? Ik twijfel. In de jeugdhulpverlening zijn we nu bezig meer mensen te helpen met minder geld. Vooral door hun eigen kracht te activeren. Alles wordt flexibeler en beter. O ja, en een stuk goedkoper…

Kan dit echt wel?
Als orthopedagoog bij het Kabouterhuis zoek ik dagelijks naar creatieve manieren om onze gezinnen in korte tijd de best mogelijke zorg te bieden. Soms slaat de twijfel toe: kan dit echt wel? Kan ik nog wel de kwaliteit blijven bieden waarvoor ik sta? Nee.. Nou ja, wel en niet.

Neem nou Aisha, moeder van drie zonen, waarvan de jongste Ryan in groep 2 op school zijn draai niet goed kan vinden. Hij was druk in de klas, wilde niet blijven zitten in de kring en hij werd snel boos op de andere kinderen. Onze nieuwe kortere, maar activerende manier van werken heeft bij dit gezin super geholpen. De combinatie van een opvoedcursus, een gedragstraining voor Ryan en begeleiding van de leerkracht op school had binnen een half jaar resultaat. Ryan luisterde beter en gedroeg zich rustiger. Moeder en leerkracht zaten meer op één lijn, beiden gaven Ryan veel meer complimenten, in combinatie met een aanpak van ‘Ja is ja en nee is nee’. Iedereen tevreden.

Maar dan Chantal alleenstaande moeder van Kevin, 5 jaar oud, getraumatiseerd door het meemaken van huiselijk geweld. Zij vroeg ons met gebroken stem na 9 maanden behandeling of het echt niet nu al moest stoppen. ‘Het gaat nu net zo goed, maar hoe moest dat zonder hulp? Zou het goed blijven gaan zonder hulp? Zouden ze echt redden met alleen de hulp van oma en de familie?’ Hulp van een andere instelling?’ Nee, dat zag ze niet zitten. ‘Alsjeblieft niet weer opnieuw het hele verhaal vertellen’. Tja, dan hou je als hulpverlener je hart vast. Garanties kunnen we immers niet geven en de hulp een paar maanden verlengen dat kan niet (meer).

Loslaten
Kijk, als hulpverlener wil ik helpen, dat is mijn doel. Het liefst neem ik al het leed van de wereld op mijn schouders om het ergens veilig op te bergen. Heerlijk lijkt me dat. Maar dat kan niet. Wat kan dan welKina Smit? Mogen we alleen nog maar de ander activeren en ‘in zijn kracht zetten’? Volstaat dat? Mogen we nog een beetje zorg wegnemen?

Ik kies voor de gouden middenweg, een beetje van beide. Met de moeder van Kevin hebben we nog een keer besproken wat ze zelf kan doen wanneer het niet goed gaat. Al haar krachten en mogelijkheden op een rij gezet. De school houdt een oogje in het zeil. Daarna heb ik het losgelaten maar niet zonder bij het afscheid geruststellend op te merken: ‘Je kunt ons altijd bellen hè, voor een luisterend oor en wat advies’. ‘Oh fijn, bedankt’, zei ze opgelucht